Een ontmoeting, een klein gebaar, een blik, rake woorden, lieve woorden. Vragen die gesteld worden en hoe fijn is het om in de meeste gevallen te zeggen: “Ja hoor, dat kan.”
In contact zijn met iemand die weet dat hij of zij binnenkort komt te overlijden. In de praktijk soms al een dag later of een week, enkele weken of maanden daarna. Ik ervaar het als een groot voorrecht en ik voel vertrouwen als ik uitgenodigd word om over het naderende afscheid, de uitvaart, te praten. Of soms zelfs maar om een paar woorden te wisselen, om te kijken of de klik er is, en praten al te vermoeiend is.
In het begin vroeg ik mij af wat het met mijzelf zou doen als ik een uitvaart van iemand begeleid die ik bij leven ontmoet of nog gekend heb. En wat blijkt; ik vind het bijzonder, voel me vereerd dat ik diegene nog in de laatste fase van zijn of haar leven heb mogen leren kennen. Een verrijking voor mijzelf, zowel in mijn werk als uitvaartbegeleider als voor mijzelf als mens.
Reactie schrijven