Ode aan de oma’s

Als ik volwassen kleinkinderen  tijdens het afscheid van hun oma hun mooie herinneringen hoor vertellen, krijg ik vaak warme gevoelens. Ze delen bijvoorbeeld herinneringen aan wat ze deden met en bij hun oma toen ze nog kind waren. Ik hoor en voel tussen de regels door hun trots en jeugdsentiment.

En natuurlijk ben ik er om de uitvaart in goede banen te laten verlopen en gaat het niet over mij. Als mens vind ik het echter een verrijking om elke uitvaart te mogen begeleiden en haal ik er vaak ook voor mijzelf iets uit. Elke uitvaart, ook die van een opa, vader, moeder, kind of vriend zie ik als een spiegel. Een spiegel van een leven. Een geleefd leven.

In mijn vorige werk volgde ik jaren geleden een cursus Persoonlijk Meesterschap. Als opdracht  mocht je je eigen afscheidsspeech schrijven voor je eigen uitvaart. Wat wilde ik dat er over mij gezegd gaat worden op dat moment? Een “rake” opdracht die zorgde dat ik uitkwam bij mijn gevoel en bij de kern. Want leef ik eigenlijk het leven dat ik wil leven? Passen de keuzes die ik maak daarbij? En hoe is dat bij jou?

Het heeft mij veel gebracht. De ode aan de oma’s doen mij daar aan denken. Want heel graag wil ik een moeder (later oma) zijn waar in warmte en liefde aan wordt terug gedacht als ik er niet meer ben. En natuurlijk ook als partner, dochter, zus, vriendin en uitvaartbegeleider.